កាលពីដើមឡើយ បុរសម្នាក់មានកូនប្រុសម្នាក់
និងសត្វលាមួយក្បាល។ ថ្ងៃមួយ
សត្វលានោះបានវង្វេងបាត់ធ្វើឱ្យបុរសនោះកើតទុក្ខមិនសប្បាយចិត្ត។
ប៉ុន្មានថ្ងៃកន្លងទៅ សត្វលានោះបានត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ដោយនាំសេះមួយក្បាលមកជាមួយ
ដែលធ្វើឱ្យជីវិតគាត់មានភាពរីករាយឡើងវិញ។ ពីរថ្ងៃបន្ទាប់មក
កូនប្រុសរបស់គាត់បានធ្លាក់ពីលើខ្នងសេះបាក់ជើងធ្វើឱ្យគាត់មិនសប្បាយចិត្ត
និងកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង។ ពីរសប្ដាហ៍កន្លងមក
មានការកេណ្ឌក្មេងប្រុសទាំងអស់ឱ្យធ្វើទាហាន
ដើម្បីចូលរួមប្រយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាម
ប៉ុន្តែកូនរបស់គាត់មិនត្រូវបានកេណ្ឌធ្វើជាទាហានឡើយ ដោយសារតែបាក់ជើង។
ដំណឹងនេះធ្វើឱ្យគាត់សប្បាយចិត្តជាថ្មីម្ដងទៀត។ រឿងនិទាននេះក៏បន្តកើតមានព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះជាបន្តបន្ទាប់។
ដំណឹងនេះធ្វើឱ្យគាត់សប្បាយចិត្តជាថ្មីម្ដងទៀត។ រឿងនិទាននេះក៏បន្តកើតមានព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះជាបន្តបន្ទាប់។
តើនរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រងជីវិត
និងសុភមង្គលរបស់បុរសនេះ? តើគាត់នឹងផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពរស់នៅបែបនេះ ឬក៏សុខចិត្តរស់នៅជាជនរងគ្រោះក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ?
តើគ្នាយើងប៉ុន្មាននាក់ដែលនឹងរស់នៅក្នុងស្ថានភាពដូចគាត់
គឺការរស់នៅក្នុងភាពគួរឱ្យអាណិត?
មានបុរសបីនាក់បានជាប់ក្នុងការស្ទះចរាចរណ៍។
បុរសទីមួយចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍មួរម៉ៅ និងស្រែកជំទាលឡើងដោយសារមិនសប្បាយចិត្ត។
បុរសទីពីរចាប់ផ្ដើមព្រួយបារម្ភ ពីព្រោះគាត់ខ្លាចទៅធ្វើការយឺត
ហើយគាត់ក៏ភ័យព្រួយរហូតគាត់ធ្វើដំណើរទៅដល់ការិយាល័យរបស់គាត់។ បុរសទីបីយល់ឃើញថា
គាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបានចំពោះការស្ទះចរាចរណ៍នេះឡើយ ដូច្នេះ
គាត់បានចាក់បទចម្រៀងពិរោះៗ និងស្ដាប់លម្ហែរហូតលែងស្ទះចរាចរណ៍។
តើបុរសមួយណាជាអ្នកគ្រប់គ្រងជីវិតខ្លួនឯង?
តាមរយៈការឆ្លើយតប ឬការបញ្ចេញអាកប្បកិរិយាទៅនឹងស្ថានភាពដែលបុរសទាំងបីប្រឈម
តើការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេផ្ដល់គុណសម្បត្តិ ឬគុណវិបត្តិសម្រាប់ខ្លួនដែរឬទេ?
តើការកកស្ទះចរាចរណ៍នឹងធ្វើឱ្យមានភាពប្រសើរដែរឬទេ
ប្រសិនបើពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ?
ថ្ងៃមួយ អាមេដបានធ្វើដំណើរតាមរថយន្តក្រុងពីប្រទេសសឹង្ហបុរីទៅកាន់តំបន់ពីណាំងក្នុងទីក្រុងកូឡាឡាំពួរ។
រាមាស្មីជាមួយកូនប្រុសពីរនាក់របស់គាត់ក៏ជិះក្នុងរថយន្តក្រុងនោះដែរ
ដោយអង្គុយក្បែរអាមេដ។ រាមាស្មីបានអង្គុយចុះ និងសញ្ជឹងគិត
ដោយមិនបានចាប់អារម្មណ៍ពីកូនប្រុសទាំងពីររបស់គាត់
ដែលកំពុងលេងដោយបញ្ចេញសម្លេងឮខ្លាំងៗធ្វើឱ្យរំខានអ្នកធ្វើដំណើរដទៃទៀត។
អ្នកធ្វើដំណើរគ្រប់គ្នាបានព្យាយាមអត់ធ្មត់រហូតអាមេថដមិនអាចទ្រាំបាន ក៏បានស្រែកដាក់រាមាស្មី។
រាមាស្មីបានងាកទៅអាមេដទាំងសោកសៅយ៉ាងខ្លាំង និងបានសុំការអធ្យាស្រ័យ។ គាត់បាននិយាយថា
“សុំទោសចំពោះអាកប្បកិរិយាមិនល្អរបស់កូនៗខ្ញុំ។
ម្ដាយរបស់ពួកគេទើបតែស្លាប់ក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ហើយទាំងខ្ញុំ
និងពួកគេទាំងពីរមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីឡើយ”។
ភ្លាមៗនោះ អ្នកធ្វើដំណើរទាំងអស់ក្នុងឡានក្រុងបានផ្លាស់ប្ដូរឥរិយាបថ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាចាប់ផ្ដើមអាណិត
និងជួយដល់គាត់។
តើហេតុអ្វីបានមនុស្សទាំងអស់គ្នាស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថភ្លាមៗ
នៅពេលដែលក្មេងប្រុសទាំងពីរនៅតែបង្កអាកប្បកិរិយាមិនល្អ?
តើនេះដោយសារតែយើងយល់ពីហេតុផលដែលធ្វើឱ្យពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះមែនដែរឬទេ?
តើជាញឹកញាប់
យើងវាយតម្លៃមនុស្សម្នាក់ដោយមិនដឹងពីហេតុផលនៃអាកប្បកិរិយារបស់គេដែរឬទេ?
No comments:
Post a Comment